Ich spreche kein Deutsch

Amper 24 uur geleden waren we, na twee (toch wel vermoeiende) dagen Trier, opnieuw aangekomen in ons geliefde Sint-Niklaas. Je zou dit kunnen beschouwen als een paar daagjes vrij van school en het daarbij horende werk maar natuurlijk is dat slechts ijdele hoop. Het is en blijft immers een schooluitstap waarbij men ons maar al te graag verrijkt met opdrachten in een (soms vruchteloze) poging om toch een fractie van onze aandacht erbij te houden.
Iets wat in mijn geval redelijk goed gelukt is aangezien zowel de Porta Nigra, het amfitheater en de Dom (ik zie eerlijk gezegd nog steeds de gelijkenis niet tussen het orgel en een zwaluwnest) op mijn belangstelling konden rekenen.

Eveneens de gezellige sfeer in het stadje dat we erna bezochten (als ik me niet vergis was het Bernkastel-Kues) wist me te bekoren.
Het koude weer droeg naar mijn mening ook in zeker mate bij tot deze aangename sfeer. Misschien komt dit laatste nogal vreemd over, maar persoonlijk vind ik het aangenaam om met een warme winterjas door de koude te trekken. Alhoewel dit het zalige gevoel dat je krijgt wanneer je nadien -halfbevroren en verlangend naar een warme chocomelk of enige andere (al dan niet vloeibare) lekkernij- binnenstapt in een warme konditorei niet overstijgt.
Ondanks de sfeer en interessante bezienswaardigheden, moet ik toegeven dat ik blij was dat ik terug in mijn vertrouwde (nederlandstalige!) Sint-Niklaas was. Want als ik één ding heb bijgeleerd is het wel dat ik dus daadwerkelijk geen woord Duits kan.